Het eiland

Antigoon

Een stukje wereld op zichzelf
Geïsoleerd en afgelegen
Ver van Randstad en geweld
Boven de tijdsgeest uitgestegen
Vol van rust en romantiek
Van de drukte afgedreven
Sfeer van geluk en melancholiek
Door de wind en golven ingegeven
Zacht gekwetter op het wad
De zon schijnt op de rode toren
Toeristen fietsend door de stad
Zo nu en dan de rust verstorend
Al wie in vredigheid gelooft
En voor wie de tijd te zwaar woog
Vind zo veel ruimte in zijn hoofd
Op dat kleine Schiermonnikoog