ALPENWONING

Han Messie

De hut toont trots haar stenen onderlichaam
van zuiver blakend wit, wiens sterke hechtheid
troont op grond, verbrokkeld en eigengereid;
daarin schuilen keien en gruis te zaam.

Het donkerbruine balkenhout laat lijdzaam
verstilde wind en stemmen uit elke tijd
langs vier wanden gaan, is altijd bereid
heden en toekomst te maken tot één naam.

De gevels wenden hun glazen ogen
naar binnen om ongestoorde vensterkracht
te doen werken, stil, weloverwogen:

witblauwe schemer vult geurig en zacht
kamer en keuken, die steeds betogen
hoe berglucht in kleine ruimte schaterlacht.