Stress

Ron Dietvorst

Zijn weg voerde hem via het Vierarmen kruispunt,
er werd daar chaotisch voorbij geracet, snel geritst, geen voorrang vergund,

verzonken in gepeins over de rust en stilte van het nabije woud, oud en goud,
hoe zou het zijn hier het bos in te rennen? bedacht hij plots, stout en boud,

er was toch zeker niemand die hem hier zou durven storen,
en je kon hier een lekker stukje joggen, helemaal naar voren,

en verder nog, zelfs tot aan de Welriekende dreef,
hij had de beweging immers nodig en zijn geheugen werd een zeef,

hier kon hij zich herbronnen en energie krijgen voor twee,
hij hijgde en pufte en kreeg een klein steekje in zijn lee,

met wat gymnastiek oefende hij zijn stramme spieren,
gadegeslagen door een eekhoorn die in een oude eik kwam inkwartieren,

hij zag hij iemand in een jogging outfit die stond te stretchen in het woud,
en na een praatje bleek het óók iemand te zijn met een burn-out,

maar daar was waarschijnlijk toch geen moedertje-lief aan te doen,
…en nú klonk er een hoop getoeter! want het licht stond alweer op groen.