ALPENGEEST

Han Messie

Harsige dennenlucht
waait langs bloemen op rotsen
kent geen tijd
drentelt zorgeloos
aanvaardt elke bestemming
zweeft de oude berghut in
waar het woudverleden
samengedrongen geurt
vanuit balken en planken

beide reuken
dansen soezend
draaien door elkaar
boven de grote ketel
vol warme wrongel
die bleekgeel borrelt

smeulende houtvlammen
verdrijven gedachten
aan die komende kaas
wekken
het verlangen naar niets
smeden een omheining
daarbinnen
is slechts ruiken en zien
het hoogste _ het diepste
van heel je wezen.