bewegende aarde

elze schollema

hoe mijn stap ook kwijnt
in wallen aarde opgeworpen
door ijdele hoop zijn de dagen
korter dan de golven die de bodem
doen bewegen, niets is mijn vlucht nog waard

nu tentakels van vluchtig gas mij omarmen
me beklemmen tot mijn dood zich waardevol
laat omhelzen, mineurs en valkeniers hoed
u voor dit spel, het breekbare wordt
heldhaftig en streeft naar moed en marsepein

het grote geld kaatst in lades en bezwangert
de engelendragers, doch mijn gemoed weent
eenzaam in de schuifpui van mededogen, het
wentelt zich om de fundamenten en kiemt
als het zaad van een besneden man