INLOGGEN
«»

De afbrokkelende man

DE AFBROKKELENDE MAN

Ooit was er een zeker pad
Er waren wind en sterren
En volop bloemen in de lente
Er waren mensen die van hem hielden

Eens liet hij dat alles achter zich

Hij nam het pad van de wolf
De weg van de jakhals
Langs duistere wegen
Dreigende situaties en vreemde elementen

En steeds dat knagende gevoel
Misschien was het zijn geweten
Dat hem influisterde :

"Ik kan mezelf niet zijn
En dat wat ik wél ben
Dat wil ik niet zijn"

Hoe onverschillig gaat hij nu
Geen weg terug
Alleen nog maar vooruit

En waar dat vooruit dan heengaat
Dat weet hij zelf ook niet
Hij tast in het duister

De dag breekt hem
De nacht breekt hem verder af
Hij brokkelt af
Hij laat kruimels achter

En voor hetgeen hij verliest
Daar komt niets voor in de plaats
Hij is bezig te verdwijnen

Ooit was er een zeker pad
Er was wind door zijn haren
Een hemel vol met sterren
Er was liefde in overvloed

Hoe onverschillig gaat hij nu
Een man zo verloren
Voor zichzelf en voor iedereen
Hij komt niet meer terug

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 17-05-2020

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Vincent Oostrijck
Actief sinds: 20-08-2017 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘De afbrokkelende man ’ van Vincent Oostrijck zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.