Depressie

Myrthe Dokens

Ik kijk door je lichaam heen,
ik zie al dat geween.
Ik zie dat je breekt
en je een teken geeft.
Ik zie je dieper zakken
en probeer dit aan te pakken.

Geen kracht,
dat je hebt bijeengebracht.
Geen moed,
wat alles overspoeld.

Opgegeven gevoel,
gericht op het einddoel.

Wachtend op de nacht,
dat alles weer verzacht.
Wachtend op de gloed,
dat kom je boven tegenmoet,
misschien is het daar goed.

Dit is wat je me aandoet,
dit is wat je met me doet,
helemaal bebloed naar de spoed,
waarna mijn laatste afscheidsgroet.

Dromend ver weg,
was dit de laatste uitweg,
zonder lijdensweg,
rustend in de landweg.

Myrthe Dokens, 16/12/2019