In schaduwen gehuld

Vincent Oostrijck

IN SCHADUWEN GEHULD

Ik zit op een bankje
Voor dit grote gebouw
Ik drink water uit een flesje
Ik heb zometeen een afspraak

Ik zie ze langskomen
Ik voel ze voorbijgaan
Ze komen uit datzelfde gebouw
Waar ik zo moet zijn :

Jonge vrouwen
Bijna meisjes nog
Gehuld in schaduwen

Donkere wolken
Als dekens om zich heengeslagen
Ze zijn verstoken van licht

Ze gaan gebukt
Onder de loden last
Van hun imperfectie

Ik voel de negatieve energie
Het voelt als de dood
Het voelt als diepe wanhoop

En als ze mij passeren
Hoor je ze haast denken :

Kijk mij niet aan
Vraag mij niets
Laat mij vooral met rust

En ik gehoorzaam natuurlijk

Ik sta op
Tijd om naar mijn afspraak te gaan
Ergens in datzelfde gebouw
Maar op een andere etage

Ik schud de duistere stof
Gauw van mij af

De duistere stof
Die ze in het voorbijgaan
Zonder het te beseffen
Over mij hebben gestrooid

Ik haal opgelucht adem
En ik ga mijn ding doen
Maar niet zonder te denken :

Hopelijk vinden jullie
De weg weer snel terug
Naar het licht en naar het leven