Ruïne
RUÏNE
Jij standvastige ruïne
Verweerd en verbrokkeld
Krachtig en robuust
Ooit had jij de status
Van een statige tempel
Vol franje en versiering
Maar beseft men wel
Als men nu naar jou kijkt, ruïne
Wat hier allemaal heeft plaatsgevonden ?
Wat jij hebt moeten doorstaan
Om tot de ruïne te verworden die je bent ?
De veldslagen
De nederlagen
Het bloedvergieten
De vele tranen
De zwarte dood
Het geweeklaag van de massa
Dat jouw muren weerkaatsten
En je diep van binnen
Steeds zwakker maakte
De rug gebroken
De botten versleten
De geest vermoeid
Een tempel die met grof geweld
Tot ruïne werd gemaakt
En die helaas niet na drie dagen
Weer was opgebouwd
Jouw lichaam is geen tempel
Jouw lichaam is een ruïne
Is een ruïne trots
Op hetgeen er van hem nog staat ?
Dat er überhaupt nog iets
Van hem is overgebleven ?
Of voelt hij de pijn van het besef
Geen tempel meer te zijn
En het ook nooit meer te worden ?
Is er berusting ?
Of stil verzet misschien ?
Of donkere neerslachtigheid
Als de regen onophoudelijk neerstort
Op zijn verweerde geraamte ?
De hemel onheilspellend zwart
Storm die door de kantelen loeit
En ze schuurt en bijt
Tot er uiteindelijk niets meer staat
Als de zon weer tevoorschijn komt
En het voorjaar breekt eindelijk aan
Kan de ruïne zich niet herboren voelen
Maar wellicht is er wel zoiets
Als gelaten tevredenheid
Een stilte diep in hem
Een gevoel van serene rust
Ik hoop het wel !
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 24-03-2019
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Vincent Oostrijck (Actief sinds: 20-08-2017)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Ruïne’ van Vincent Oostrijck zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.