«»
Dit waren de beide opties:
A) Blijven en doodgaan
B) Weggaan en wellicht alsnog doodgaan
In dat laatste lag een sprankje hoop
Een kleine schittering
Die een ander wellicht zou zijn ontgaan
Maar die ik wel degelijk zag
Ik greep het sprankje
Ik verzorgde het
Ik cultiveerde het
Net zolang als nodig was
Ik leerde
Dat ik het vermogen heb
Om van niets
Iets te maken
Die donkere stilte
Tussen de mensen die hier leven
En die het beste proberen te maken
Van hetgeen hen is gegeven
Die stilte past bij hen
Het zit ze als gegoten
Want hier praat niemand
Hier zwijgt men
Bij voorkeur als het graf
"Ik ben zo bang
Dat als ik jou wat zeggen zou
Iets van verdriet ofzo
Dat ik dan aan jou kan zien
Dat jij je ook zo voelt
En als ik dan aan jou zie
Dat je een beetje breekt
Dan ben ik zo bang dat ik ook breek
En niet een beetje
Maar volledig"
Alles blijft onuitgesproken
We begraven elkaar met stilte
We houden alles binnen
We kroppen alles op
We staan op het punt
Om het te begeven
Om te imploderen
We houden ons van de domme
Wat niet wordt uitgesproken
Is er niet
De wanhoop van de koude kleigrond
Het verstikkende boerenland
Kille akkers en zwarte aarde
Een grote porseleinen olifant
In het midden van de kamer
We manoeuvreren en navigeren
Heel voorzichtig en behendig
Met z'n allen eromheen
Een leven lang als het moet
Klei
KLEIDit waren de beide opties:
A) Blijven en doodgaan
B) Weggaan en wellicht alsnog doodgaan
In dat laatste lag een sprankje hoop
Een kleine schittering
Die een ander wellicht zou zijn ontgaan
Maar die ik wel degelijk zag
Ik greep het sprankje
Ik verzorgde het
Ik cultiveerde het
Net zolang als nodig was
Ik leerde
Dat ik het vermogen heb
Om van niets
Iets te maken
Die donkere stilte
Tussen de mensen die hier leven
En die het beste proberen te maken
Van hetgeen hen is gegeven
Die stilte past bij hen
Het zit ze als gegoten
Want hier praat niemand
Hier zwijgt men
Bij voorkeur als het graf
"Ik ben zo bang
Dat als ik jou wat zeggen zou
Iets van verdriet ofzo
Dat ik dan aan jou kan zien
Dat jij je ook zo voelt
En als ik dan aan jou zie
Dat je een beetje breekt
Dan ben ik zo bang dat ik ook breek
En niet een beetje
Maar volledig"
Alles blijft onuitgesproken
We begraven elkaar met stilte
We houden alles binnen
We kroppen alles op
We staan op het punt
Om het te begeven
Om te imploderen
We houden ons van de domme
Wat niet wordt uitgesproken
Is er niet
De wanhoop van de koude kleigrond
Het verstikkende boerenland
Kille akkers en zwarte aarde
Een grote porseleinen olifant
In het midden van de kamer
We manoeuvreren en navigeren
Heel voorzichtig en behendig
Met z'n allen eromheen
Een leven lang als het moet
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 18-02-2019
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Vincent OostrijckActief sinds: 20-08-2017 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Klei’ van Vincent Oostrijck zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.