Dozen

Door: Vincent Oostrijck

Dozen

Zijn nieuwe huis
Staat volgestouwd met dozen
Die nooit worden uitgepakt

Als hij ooit weer verhuist
Gaan ze gewoon mee
Naar waar hij dan weer heengaat

Overal in huis staan ze opgestapeld
Helemaal tot aan het plafond

En wat betreft hun inhoud
Raakte hij reeds lang geleden
Het spoor volledig bijster

Soms stort zo'n toren in
Als een oude bouwval
Die zijn laatste adem uitblaast

Met een ziekmakende klap
Barsten de dozen dan uit elkaar
Als overrijpe tomaten

Dan raapt hij de zooi van zijn leven
Zuchtend bij elkaar

Hij plakt de gewonde dozen
Met plakband bij elkaar
En propt alle ellende er weer in

Hij heeft geen meubelen
Of zoiets als een bed om in te slapen
Hij heeft slechts een oud matras

De dozen zelf fungeren
Als tafels en stoelen
Of als een dressoir
Voor de tv die hij niet heeft

Hij heeft een gangenstelsel gecreëerd
Tussen alle dozen door
Een labyrint om in te verdwalen

Een wereld om in te verdwijnen
En om na verloop van tijd
De weg terug nooit meer te vinden

Het is geen sinecure
Om het pand te betreden of te verlaten
Onwillige dozen liggen dwars
En versperren koppig de weg

Dit is misschien niet het leven
Dat hij had gewild
Maar dit is wel het leven
Dat hij zelf heeft gekozen

De pijn en de wanhoop
De herinneringen
Het grote verdriet

Alles wordt netjes ingekaderd
Door ontelbare dozen
Ze zijn het enige tastbare bewijs
Dat hij nog bestaat