«»
ze heeft er vier bij zich genomen
ze riep ze door de eeuwige nacht
ze zijn nu alle vier een voor een
in haar paradijs gekomen..
En de laatste zoon vroeg aan zijn moederke
waarom ze hem vergeten was
want mijn lieve moederke
ik wil ook graag bij je zijn
omdat mijn zieke hart
hier alleen maar lijden moet
van droefenis en stille pijn
het verlangd zo hard naar rust en vrede
weg uit dit aardse tranendal
waar ik verloren en verlaten
alleen achterblijven zal...
Op deze kille wereld
zwerft hij nu alleen
broederloos en gelaten
verloochend en verlaten
door iedereen...
Waarom moederke .was zijn stille bede
roep je mij ook niet naar je hemels paradijs
je bent toch altijd voor mij geweest
liefdevol en wijs..
Tussen al zijn tranen en zijn dromen
vraagt hij zich in droefheid af
met het hoofd gebogen bij haar graf
zette hij een bloemeke neer
en hij vroeg haar met betraande ogen
ben ik dan niet welgekomen
waarom roep je mij zoals mijn broeders
ook niet terug bij je weer
of ben je zoals deze boze wereld
ook boos op mij dat doet mijn harte zeer...
En toen las zijn moederke dit gedicht
toen scheen voor hem het hemels licht
ze zag het verdriet van haar laatste zoon
die hier op aarde verloren liep...
En zijn moederke zei
tot zijn droevig hart
kom dan maar naar mijn paradijs
ik heb voor U nog een plaatsje vrij
want hier mijn zoon is uw immens verdriet
voorgoed voorbij.....
Vijf zonen had mijn moederke
Vijf zonen had een moederkeze heeft er vier bij zich genomen
ze riep ze door de eeuwige nacht
ze zijn nu alle vier een voor een
in haar paradijs gekomen..
En de laatste zoon vroeg aan zijn moederke
waarom ze hem vergeten was
want mijn lieve moederke
ik wil ook graag bij je zijn
omdat mijn zieke hart
hier alleen maar lijden moet
van droefenis en stille pijn
het verlangd zo hard naar rust en vrede
weg uit dit aardse tranendal
waar ik verloren en verlaten
alleen achterblijven zal...
Op deze kille wereld
zwerft hij nu alleen
broederloos en gelaten
verloochend en verlaten
door iedereen...
Waarom moederke .was zijn stille bede
roep je mij ook niet naar je hemels paradijs
je bent toch altijd voor mij geweest
liefdevol en wijs..
Tussen al zijn tranen en zijn dromen
vraagt hij zich in droefheid af
met het hoofd gebogen bij haar graf
zette hij een bloemeke neer
en hij vroeg haar met betraande ogen
ben ik dan niet welgekomen
waarom roep je mij zoals mijn broeders
ook niet terug bij je weer
of ben je zoals deze boze wereld
ook boos op mij dat doet mijn harte zeer...
En toen las zijn moederke dit gedicht
toen scheen voor hem het hemels licht
ze zag het verdriet van haar laatste zoon
die hier op aarde verloren liep...
En zijn moederke zei
tot zijn droevig hart
kom dan maar naar mijn paradijs
ik heb voor U nog een plaatsje vrij
want hier mijn zoon is uw immens verdriet
voorgoed voorbij.....
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 11-02-2018
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
William ElskensActief sinds: 21-08-2017 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Vijf zonen had mijn moederke’ van William Elskens zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.