Noodlottige ochtendmensen

Vincent Oostrijck

Noodlottige ochtendmensen

Ik was een van hen
De ochtendmensen
Nou ja, mensen
Meestal voelde dat niet zo
Ik voelde me nauwelijks menselijk

Op de hele vroege ochtend
Meestal in het donker
Behoorlijk suf
En nog half slapend
Maar wel geheel wanhopig
En zwaar melancholiek
Stapte ik elke
Doordeweekse morgen
Op steeds hetzelfde moment
In steeds dezelfde bus

En ik zag daar
Steeds weer dezelfde mensen
Met dezelfde
Uitdrukkingsloze gezichten
Waar ik nog verzet voelde
En de behoefte om te ontsnappen
Vroeg ik me af
Of zij zich wel hadden berust
In dit pijnlijke noodlot
Om elke morgen opnieuw
Naar dezelfde vreselijke
Kantoren en scholen te moeten gaan

Ze leken me te zeggen
"Leg je er maar bij neer, jongen
Dat maakt het allemaal makkelijker
Voor jou en voor iedereen"
Maar ik dacht er anders over
"Oh nee, meneertje
Niet met mij"

We zijn nu vele jaren verder
Die bus neem ik nooit meer
Ik woon niet meer in die buurt
Niet meer in die stad
Zelfs niet meer in die provincie

Maar nu op dit moment
Vraag ik me opeens af
Hoe zou het met ze gaan ?
De ochtendmensen
Zaten ze ook vanmorgen
Nog steeds en voor altijd
In dezelfde bus
Waar ik ooit ook in zat
Op dezelfde tijd
Naar dezelfde bestemming
Een gebed zonder end
Een hel op aarde
Of zijn ze inmiddels
Uit hun lijden verlost ?

Ik hoop op het laatste
Maar stiekem denk ik
Ze zitten er nog in
En ik huiver