afgedaan

Geert Messelis

afgedankte handen
die niet meer dienen
na een leven vol
liggen gevouwen
in een oude schoot
haar ogen zien niet meer
terugblik houdt nooit op
maar er blijft niets meer
haar aandacht is een slappe
lappenpop
ze struikelt op het slappe koord
de horizon is afgeremd
niemand om naar uit te kijken
zijn stremt tot ijs
er is geen dooi op het gezicht
dat mompelt tegen spiegels
van verdwijnen
ze doet drie pampers aan
drinkt leeg die beker
legt zich te ruste
op het oude bed
dat kraakt in al zijn voegen
dit was het enige bericht
dat haar bereikte