Ongerijmd

Tommanovic

Zo heimelijk komt het zwart tot bloei,
Met rijzende knoppen die snakken naar verlichting.
Een vereiste zoektocht naar het moeilijk vindbare,
Tot opperste frustratie der fotosynthese.
Zich voedend aan vertroebeld water en ontdane zenuwbanen,
Waarna zij weer verschralen door gestadig zware lasten,
Snakkend naar verlichting.
De kweekgrond voor melancholie wederom bemestend.
Een beweging dat in een vicieuze cirkel lijkt te zijn gewenteld,
En de komst van voorspoed doet verwerpen.
Het lijkt volledig antithetisch.

Absentie van het licht,
Of van enig kleur of tint.
Forceert een mentaal proces van internalisering,
De creatie van een nieuwe grondslag regisserend.
Cumulatie van het donker,
Zet als braille voor een blinde,
De toegang voort tot het bestaan.
In strijd met het gezond verstand.

Het wordt de resterende drijfveer van het leven,
En vervaardigt daartoe een alteratie in perceptie.
Gekenmerkt door ambivalentie,
Dat strijkt als een fluweel beklede spijkerdeken over een gehavend hart.
Of als tranen die ontsnappen uit de ogen in detentie.
Het is geen keuze, maar voorgeschreven,
Een contract waaraan de geest zich niet meer kan ontbinden.
Machteloos tussen wal en schip gedreven,
Doordat dit pad reeds zo vaak is bereden.
Vergelijkbaar met een geloof zich beroepend op de rede,
Dit alles lijkt volkomen ongerijmd.