witte dame

Geert Messelis

kaarswit schreit zij door
de lange witte gangen
haar dagelijkse wandelgang
haar vingers gaan nooit open
en knoestig zijn haar knoken
haar armen zwaaien uit de kom
ze zoekt al jaren
en nooit, nooit vind ze iets
ze bestaat, be-staat ze?
ze herkent nooit meer het heden
maar zoekt naar het verleden
ze wil een uitweg vinden
niet zoals de dag
dat ze binnen werd gebracht
haar mond is dicht genaaid
om geen geheimen te onthullen
die sinds lang
vergeten zijn