de pijn die nooit verdwijnt

Geert Messelis

schrijnend schreit het zijn
het lijden
de rijkdom is verschaald
de pijn wordt opgeschaald
een afgelegen kroeg
een slagveld
van gelijmde
levens

wie gaat naar de pijngrens streven
de weggegooide levens
een aanklacht tegen
eeuwig als de branding

de ongerichte kreten
murmelen ongemerkt
onder de grond
weinigen weten

de narrenschepen varen
hun rondvaart
en de goegemeente maar staren
de handen zijn teruggetrokken

de helden zijn zo moe
ze doen hun oogjes toe
voor lijden
aan het zijn

de splinters bij het schaven
verankerd in de ziel
de littekens
onthullen niet
ze staren