Het lijden van het hart

elze schollema

het hart rijmt wezenloos
op de weke denkbeelden
die mijn geest passeren, er is geen
tijd die meer spreekt dan het knarsen
van mijn slenterige tred

laat de dood mij nooit royeren
maar spreek met stille gebaren

ik kan het raken, de geur van bederf
valt als plak van mijn tanden, het geel
vertaalt slechts ouderdom en machtigt
mijn verzinsels om zich tot
globale waarheden te ontplooien

er is geen grens die het lijden stopt
zolang het leven zich als een harp
laat bespelen