ode aan het dwalen

Geert Messelis

de wolken jagen
voor de maan
de wind is stekelig
als een doornwoud
de laatste tram
haast snel naar binnen
de kroegen zitten afgeladen
treinen knarsen
door een bocht
een flard over de laatste trein
die laat is
men vraagt de reizigers begrip
maar wie neemt nu de trein
naar nergens

het ploft koud neer
op mijn gezicht en kleren
in onontdekte straatjes
vind je café het bolleke
je doet wat niemand doet
je drinkt gewoon een koffie
voor slaap het beste medicijn
je hebt geen zin om weg ,te gaan
de zachte jazz
de lijze stemmen
de donkere houten vloer
die glanst onder Miles Davies
laat ik maar hier
mijn tent opslaan