Het Groene Oog

Valentijn

Je staat daar maar
Hoog op schuine poten
Aan een betonnen paal
In bindijzer opgesloten

Je lijf bestaat uit takken
Die van de bomen zijn gewaaid
Een woeste wind deed ze knakken
Een orkaan die was afgedwaald

Je hebt genoeg aan een oog
Trots dierlijk wezen
Dat terugkijkt in een dialoog
Als mens word ik nu ook zelf bekeken

s'Avonds branden er lichtjes van hoop
Die zich overdag tegoed doen aan het zonnelicht
Als object ben je niet te huur of te koop
Je bent een vierdimensionaal gedicht