bespiegelingen bij de schreeuw van Munch

Geert Messelis

de schreeuw lijkt voorgoed verloren
voorbij het doel dat hij nooit raakte
voorbij de eenling die echt luisteren wou
voorbij de vrouw die stond te rillen

hij flitst en fonkelt samen
met het noorderlicht
zo lenig met zijn vele vormen
als kwik schiet hij voorbij
aan wie er de vinger op wil leggen
de schreeuw houdt nooit meer op
hij echoet van de brug
over de daken
de schreeuw toont zich bij eenzaamheid
bij lamplicht dat verlaten
de slapende stad regeert
en één iemand die niet wil slapen
de zwartheid van de stad trotseert
de angst ontmoet bestaanden
die het bestaan vergeten zijn