De pijn die kleuren doodt

wil melker

de zon is geel maar
brandt geen gaten
in het doek

je ogen kijken
maar ze spreken niet
geen tranen in hun hoek

het gras is groen
maar ruikt veel
minder dan voorheen

het naakt is
tegenwoordig bloter door
de lengte van het been

ik schilder nachten
omdat de dagen me
te helder zijn

ik zie de pijn
die kleuren doodt
de grauwigheid van rood

ik schilder weer
omdat het dichten
aan me vreet

mijn nachten eist
en daarvoor niets
fatsoenlijks aan me geeft

ik schilder nu gedichten
omdat ik anders ga ontwrichten
met gedachten aan penselen kleef