ik beitel je tot vrouw

wil melker

ik ben jouw beeld
aan het houwen
uit de ruwe rots
die jij eens was

zag de branding waar
de golven aan je vraten
het strand waar jij in onbegrip
en stilte bent verzand

ik weet je wispelturig
vurig als je door mijn handen gaat
ik moest je splijten om naar de
aders in je hart te kunnen kijken

ik beitel je tot vrouw
polijs met liefde ronde vormen
niemand heeft je ooit gekend, jij bent
nooit door een warme golfstroom verwend