Corona en kind

Dayenne Wiericx

De wekker gaat af, uit bed en in de douche,
ondertussen komt ook Revi uit haar roes.

Goedemorgen meisje! Omkleden maar,
gezichtje wassen en een stiekje in het haar.

Aangekleed met de trap naar beneden,
vertel jij me hoe ik jou boterham moet bekleden.

De ochtend begint normaal, zoals elk ander,
waarin ik later wel van gedachte verander.

Buiten is het rustig, er is maar weinig geluid.
Het enige dat je hoort zijn de wind en de vogels met hun vrolijke gefluit.

Onderweg, heb ik vrij spel,
bijna geen auto's, máár tractors, dat wel.

Revi vind het prachtig en zingt met veel plezier,
de zon en véél tractors, echt genieten hier!

Uit de auto met een grote lach op haar gezicht,
gooi ik achter haar de autodeur dicht.

Rennend en springend zie ik haar gaan,
Om daarna voor een moeilijke vraag te komen staan.
Waar zijn de kindjes? Haar lach verdwijnt en ze kijkt me vragend aan,
diep van binnen laat ik een traan.

Alles druist tegen mijn gevoel in,
haar daar laten doe ik echt met tegenzin.

Hoe kan ik hier nou de enige zijn?
Om veilig thuis met mijn kind te zijn,
lijkt ook mij heel erg fijn.

Knap hoe al die ouders iets hebben kunnen regelen,
van mij wordt verwacht dat ik dezelfde zorg blijf leveren.

Dit net als zoveel anderen, die zorg dragen op elke mogelijke wijzen,
die daardoor niet thuis kunnen blijven.




Een vreemde gewaarwording is het wel,
Hopelijk verdwijnt dit alles, en het liefst heel snel..