SPEELSE ERNST VAN HET LEVEN

Han Messie

Een jongetje uit de steentijd
bepeinst eigen toekomst
gooit keien op elkaar aan stukken
slijpt hun randen steeds scherper

de snijdende rotsscherven bezitten
helemaal de handen en ogen
van die kleine gereedschappenman

zijn denken wordt echter genomen
door
ruige bergen wilde wouden
arme jagersgehuchten
vruchtbare boerendorpen
vraagt ZEGEN
over de harde houwersarbeid
en al haar bestemmingen

GROOT STENEN WELZIJN voor
zwervende verkenners
gezettelde huizenbouwers
geduchte krijgers
zorgzame moeders
DAT
de wereld beheerst
vriendelijk of vijandig

nabije woonhutrook
doet het kind verlangen
loom soezend te toeven
tussen sterke lemen wanden
SLECHTS BESTAAN