SPEELSE ERNST VAN HET LEVEN
Een jongetje uit de steentijd
bepeinst eigen toekomst
gooit keien op elkaar aan stukken
slijpt hun randen steeds scherper
de snijdende rotsscherven bezitten
helemaal de handen en ogen
van die kleine gereedschappenman
zijn denken wordt echter genomen
door
ruige bergen wilde wouden
arme jagersgehuchten
vruchtbare boerendorpen
vraagt ZEGEN
over de harde houwersarbeid
en al haar bestemmingen
GROOT STENEN WELZIJN voor
zwervende verkenners
gezettelde huizenbouwers
geduchte krijgers
zorgzame moeders
DAT
de wereld beheerst
vriendelijk of vijandig
nabije woonhutrook
doet het kind verlangen
loom soezend te toeven
tussen sterke lemen wanden
SLECHTS BESTAAN
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 18-04-2019
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Han Messie (Actief sinds: 18-01-2018)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘SPEELSE ERNST VAN HET LEVEN’ van Han Messie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.