VERDWIJNEND EN TERUGKEREND DENKEN

Han Messie

Op een blinkende lentemorgen
rent het kind verrukt
over de zandweg door 't boerenland

jubelt om de nevelkronkels
als frisse damp
uit witte gesponnen suiker

watertandt
wanneer hij mooie huizen zit
gemaakt van stijve slagroom
of gladgeschaafde griesmeelpudding

springt naar de weide
die hem zwakjes weert
toch met elke dauwdruppel
vrolijk uitdaagt

jeugdige dichtersgedachten
leiden hun eigenzinnig bestaan:

bolbliksems dringen samen
tot een woelige kluwen vuur
zwellen ras _ slinken plots

asvonkjes vlieden op de wind

bescheiden dwergkometen
komen soms terug
bij de rijp geworden denker.