INLOGGEN
«»

VERDWIJNEND EN TERUGKEREND DENKEN

Op een blinkende lentemorgen
rent het kind verrukt
over de zandweg door 't boerenland

jubelt om de nevelkronkels
als frisse damp
uit witte gesponnen suiker

watertandt
wanneer hij mooie huizen zit
gemaakt van stijve slagroom
of gladgeschaafde griesmeelpudding

springt naar de weide
die hem zwakjes weert
toch met elke dauwdruppel
vrolijk uitdaagt

jeugdige dichtersgedachten
leiden hun eigenzinnig bestaan:

bolbliksems dringen samen
tot een woelige kluwen vuur
zwellen ras _ slinken plots

asvonkjes vlieden op de wind

bescheiden dwergkometen
komen soms terug
bij de rijp geworden denker.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 23-01-2018

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Han Messie
Actief sinds: 18-01-2018Informatie bij het gedicht:

Een volwassene krijgt soms opeens weer de wonderlijke fantasie, die hij als kind geregeld had. Auteursrechten
Op dit gedicht ‘VERDWIJNEND EN TERUGKEREND DENKEN’ van Han Messie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.