opstaan!

Peter Paul Doodkorte

telkens weer
de onmacht en schaamte
keer na keer
de hoop en wens
dat het stoppen zal

vol verwachting ook
klopt steeds het hart
dat in stilte schreeuwt
laat iemand het zien
iemand het zeggen

veilig willen zijn
voor een pak slaag
bij wie jou betekenen
zonder angst en pijn
voor onbegrepen haat

wat ook gedaan of gelaten
te begrijpen of te bevatten
valt nooit het waarom
van die vuist of die schoen
die het leven negeert

de zichtbare littekens
die verdwijnen wel
maar wat rest en blijft
weggedrukt en begraven
dat schrijnt - eeuwig

kijk niet vanaf de zijlijn
werkeloos en machteloos toe
leg het een zwijgen op
door te spreken
voor, om en met mij