«»

Afscheid

Afscheid.

We hadden naar het afscheid toegeleefd
Maar ‘k geloof niet dat ik ooit zo heb gebeefd
Daar gaat hij dan, het onbekende tegemoet
Naar een land, waarvan de aarde is doordrenkt met bloed
Hij was achttien jaar en vol met idealen
En stond daar in zijn camouflagekleuren breed te stralen
Voor hem geen angst, geen spanning en verdriet
Voor hem was ’t afscheid, maar meer dan dat ook niet
Voor ons als ouders was het afscheid zwaar en groot
Misschien raakt hij gewond of gaat hij zelfs wel dood
In een ander land zou hij gaan helpen de vrede te bewaren
En dacht niet aan landmijnen, kogels en andere gevaren
Kom pa en ma, niet huilen, over zes maanden ben ik er weer
Hij voelde onze harten niet, het afscheid deed zo’n zeer
Nog een brede lach en daar stapte hij toen in de bus
Achter ’t raam gaf hij zijn moeder met zijn hand een kus
De bus vertrok, een traan, een zwaai en nog een laatste groet
Ik weet nu werkelijk wat het is; Je eigen vlees en bloed