Zomaar een kind

Wicky Steevensz

Zomaar een kind

Hij speelt uit alle macht
binnen een zee van tijd,
zijn handen klein en zacht
waarmee hij banen in het zand rijdt.

Ook heeft hij vele stukjes hout
van klein tot groot, dik en dun,
waarmee hij soms oma prikt, ze is al stokoud,
die hem goedig laat begaan.

Liefst bouwt hij een kasteel;
soms huilt hij even wanneer
alles omvalt,maar dan zoekt oma in het struweel
nieuwe takjes waarmee hij haar dan weer even prikt.

Vermanend spreekt zij hem toe,
maar niet echt, en schuifelt weer naar haar stoel,
”wordt hij dan nooit moe..”
en langzaam knikkebolt ze in slaap.

Wanneer ze uit haar sluimer ontwaakt,
na hoeveel tijd..ze weet het niet precies,
is hij eveneens in slaap geraakt,
zijn hoofd tegen het omgevallen kasteel..

Moeizaam komt ze overeind en voelt enige spijt;

ze tilt hem behoedzaam op, terwijl de ondergaande zon
een deken over hem uitspreidt
met haar mild avondrood.