Alsof

Wicky Steevensz

Spelenderwijs
maakten we een tent.

Kleine meis
die je bent,
zo bedrijvig in de weer.

‘’Mooi,een echt huis!’’
riep je een aantal keer.

De tafel was het fornuis,
daaronder de oven,
met de pizza erin
waarvan we de geur opsnoven.

Waarvandaan ineens de onmin
in haar kleine lijf,
toen ze zei,’’ik ben al groot,’’
terwijl nog maar vijf,
‘’en mijn ouders zijn dood’’.

‘’Gisteren gingen ze naar het kerkhof.’’

Onderwijl schikkend het kleed,
erachteraan: ‘’ maar ik speel dit alsof’’..

Ik zie haar verborgen leed,
kijk haar aan,
en denk:
hoe zal het haar later vergaan?