Kersmis

Door: William Elskens

Hij strompelt gebogen langst de straten
van een fel verlichte stad
hij voelt zich droef en verlaten
ja, ooit heeft hij het ook goed gehad
nergens geen dak om te schuilen
honger knaagt als hij een uitstalraam ziet
gevuld met koeken brood en gevilde konijnen
hij wil huilen maar de tranen komen niet
want zijn kille hart is van steen geworden
hij staat voor een stal waarin werd geboren
het kind dat de geesten verlicht
kijkt naar de pop in het strooi en voelt zich verloren
voor hem geen stal geen dak zoals voor dat poppenwicht
de omstaanders kijken afstandelijk en onbewogen
naar dat moe afgetopt gezicht
onverschillig met twinkels in hun ogen
staan de burgers dik ingeduffeld in het kerstkribbe licht
zingend uit volle borst stille nacht ingetogen
met glühwein en worstenbrood in hun hand...

De wind snijd ijzig door zijn versleten kleren
zo is hij stil de stad uit gestrompeld
naar de duisternis van de dood
op een zitbank heeft hij gevonden
waar de koude en ontbering
hem erbarmelijk de hand van God aanbood
in de armen van de eenzaamheid
is hij stil gestorven
in zijn hand een foto waar betere tijden opstaan
voor een laatste kus aan zijn lippen gebracht
zijn dode ogen naar de foto gericht
een hard bevroren traan glinstert op zijn aangezicht
sneeuw vlokken dwarrelen speels door de lucht
en ver weg uit de speakers klonk engelen muziek
terwijl iedereen ter kerke is gegaan
de preek over broederlijk delen leek wel een klucht..

Op het kerkhof van de fel verlichte stad
staat een houten kruis zonder naam
op een verloren plek langst de kant
waar geen mensen komen noch gaan
ver weg van de monumenten van eer en van faam
ligt begraven in de grootste onverschilligheid waar hij kreeg
nummer 000156 OCMW en er werd lustig verder gefeest
klein en groot was volgevreten, en iedereen zweeg...