Tachtig

Roger Limbourg

Ik ben tachtig geworden en heb nog niet echt geleefd,
een mens zonder inhoud dus, nauwelijks voelbaar voor anderen.
Kortom, niet iets om lyrisch over te worden.
Wel was ik, zoals gezegd werd, “speciaal”.

De gewone mens moet dus wel anders zijn,
met auto, huis, vrouw en kinderen,
zichtbaar een spoor nalatend, met opgestapelde ervaringen,
waaruit eventueel een lyrisch gedicht zou kunnen voortkomen.
Ben ik dan een “gemeyn mensche” geworden,
leeg en met Godservaringen ?
Neen, ik was eerder “een geest in de lucht” ,
door vrouw en kinderen en medemensen
wel wat naar beneden gehaald.

Ik wilde overigens speciaal zijn, opvallend zichtbaar, beroemd.
Maar beroemdheid kreeg ik niet, wilde haar eigenlijk niet echt.
Ik wilde ten minste een mens worden en werd zo iets dat erop leek.
Ik kreeg trouwens veel meer van het Lot dan ik waard was:
liefde van een vrouw, van kinderen, kleinkinderen, van anderen.

Maar ik wilde dichter zijn en ook mens.
In de leegte tussen de twee bleef ik hangen,
een holle pompoen, met nauwelijks vlees ,
toch met binnen enkele uitdrogende zaden,
die men weggooit op de mesthoop,
en waaruit misschien ooit een goede pompoen groeit.

Toch moet ik dankbaar zijn om die enkele uitgedroogde zaden,
om de bewegende witte stip in de lucht, die ik ben,
om de zandkorrel waar alles in gevat is : wereld, mens
en het verlangen te leven dat doodsangst doet vergeten,
zelfs onlyrische gedichten doet schrijven,
over een onvolkomen, onvolledig bestaan.