Een lastig portret...

Dakoyria

Een nogal lastig portret dat ik vaak dan wel was,
bekijk ik mezelf inmiddels volwassen geworden,
als door een tamelijk fiks vergrootglas

In mijn nogal depressieve staat lijkt het alsof
er nooit eens iets goed gaat
Nu al wat beter gemutst, weet ik, het is bezijden

de waarheid
Al wat ik aan verzen ooit schreef..., het vertelt
een volkomen onopgesmukt verhaal!

Lang leve die gemeleerde stukken.....
Het wordt tijd dat ik de schellen van mijn ogen
ga rukken.

Dakoyria, 2020.