De vraag van Werner

Vincent Oostrijck

DE VRAAG VAN WERNER

De vraag die Werner stelde was :

"Wat ik jou al een tijdje wilde vragen
Waarom ben jij toch zo raar ?"

Werner was een klasgenootje
Op de middelbare school
Absoluut geen verkeerde jongen

Hij stelde mij deze vraag
In de middagpauze
Ergens in de aula van de school

Ik zag aan zijn uitdrukking
Dat de vraag oprecht werd gesteld
Uit verwondering en nieuwsgierigheid

De vraag voelde ook als een vraag
En niet als een indirecte poging
Tot een belediging of een verwijt

Ik keek hem aan
Maar ik had geen goed antwoord

Ik wist wel dat ik anders was
Dan de jongens uit de klas
Maar ik wist echt niet waarom

Ik deelde hun interesses niet
Ik deed niet mee met activiteiten
Ik voelde me zelden op mijn gemak
In hun gezelschap

Kennelijk was dat wederzijds
Met de meeste van mijn klasgenoten
Had ik immers nog nooit gesproken

En zij spraken mij op hun beurt
Ook nooit uit zichzelf aan
Meestal negeerden we elkaar

Niet dat ik gepest werd hier
Dat had ik niet geaccepteerd
Want fysiek gezien
Deed ik voor niemand onder

Ik antwoordde Werner :

"Ik zou het eigenlijk niet weten
Ik ben altijd al zo geweest
Voor mij is dit normaal"

En daar moest hij het mee doen
Ik geloof ook niet
Dat we na dit korte gesprek
Elkaar ooit nog spraken

Ik vond Werner wel o.k. eigenlijk
Niet zo schijnheilig of achterbaks
Als vele anderen hier op school

Ik kon Werner niet zeggen
Dat ik autisme had
Want dat wist ik toen immers zelf niet

En als ik het wel had geweten
En het hem dan had verteld
Had hij het vast niet begrepen

Dat je een zeker gevaar loopt
Wanneer je jong bent en je ontdekt
Dat de mensen jou maar raar vinden
Dat heb ik later wel begrepen

Het gevaar schuilt er namelijk in
Dat je het zelf ook gaat geloven
Dat je raar en vreemd bent
Omdat je anders bent

Voor ik het wist
Had ik een negatief zelfoordeel geveld
Over wie en hoe ik was :

Ik was kennelijk niet goed genoeg

Het begin van veel ellende
Het heeft me meer dan dertig jaar gekost
Om dat weer langzaam om te buigen

Eind goed, al goed
Zullen we dan maar zeggen

En zoals ik altijd zeg :

Zelfkennis
Beste mensen
Is de sleutel tot geluk