Milennial

Selina Thumdus

Ik ben een performer, een kunstwerk. Ik ben een foto van mezelf.
Een afdruk in het zand, die uitgeveegd wordt door de golven.
Wie ben ik nog, wat wil ik, heb ik nou alles weggegeven?
De woorden en expressies hebben het kind bedolven.

Zoals ik al het plastic wil vernietigen voor altijd
Zo wil ik alle smurrie op mijn gezicht verdrijven
Was me schoon, geef me rust, stop het malen in mijn hoofd.
Vermaal al mijn gedachten: acceptatie, vriendelijkheid.

Ik wil het allemaal niet zo moeilijk maken.
Veeg de puzzel maar van tafel, ik ben een stukje kwijt.
Ik wil niet blijven zoeken, het stukje is vast opgezogen
Weggegooid, vernietigd, gerecycled, en bevrijd.

Ik heb al zoveel malen geprobeerd om het te laten.
Eruit te laten, weg te gooien, mee met de vuilnisman.
Dacht ik echt dat mijn ideeën vuilniswaardig waren?
Wil ik dan niks bereiken? Wat is het doel, wat is het plan.

Afval is vervuilend en dat wou ik juist verminderen.
Belastend voor je medemensen en de dieren en de aarde.
Los het zelf op, wees bewust, draag het mee, hergebruiken.
Overdenk je principes, je normen, en je waarden.

Het laat me doelloos draaien, steeds maar om mijn eigen as
Alles lijkt toch altijd terug te gaan naar hoe het was.
Ik wil wel naar boven klimmen, maar ik voel de zwaartekracht.
Alles is te moeilijk, te verwarrend, dus ik wacht.