Opgroeien

Dakoyria

Nog laat reisden we per trein, mijn ouders en ik
Buiten viel er weinig te beleven, te donker al
Mijn moeder maande me attent mijn benen
aaneen te sluiten Zo hoorde dat als je groot bent

Een grote, volwassen vent bood mij voordien al
zijn plaatsje aan Met een hoofs gebaar gebood
hij me zitten te gaan
Daar zát ik dan, zo jong nog en tussen tafellaken
en servet

Kleine hakjes aan, sokjes nog maar pas afgeserveerd
Nylons daarvoor in de plaats, ongeschonden nog wél
in mijn jeugdig bestaan
De eerste voorzichtige stapjes in mijn leven als vrouw
Of ik daar nou al zo blij mee was?

Veel liever dat alles maar bij het oude bleef, was wat
ik eigenlijk dan wou!

Dakoyria, 2019.