LICHT DES LEVENS

Han Messie

Ik toef in een woud van rozenbomen.
Wit-roze schemer verzacht een zangersmond,
die overal klinkt, uit bloemen, op de grond.
Broederschap tussen elfen gnomen?

Ach, hier blijven, nooit meer vandaan komen...
Geurige rozenadem zweeft soezend rond,
toont zijn zoete draaidans als eeuwige stond,
maar drijft me tevens naar de boszomen.

Mijn reis gaat door uitgestrekte velden,
nachtelijke wijdte zonder maneschijn.
Vragend duister doet zich dreigend gelden.

Slechts een klein, eenzaam sterrenbeeld glanst rein
om onvatbare tijding te melden:
de hemelse bloem spreekt, zal altijd zijn.