«»
die zelf gesproken ban verbreken
dat zelf gebouwde kaartenhuis
waarin ik zit
van tafel vegen
alles met de wind
de hoogte in
de stukken labyrint
als zeepbellen
uiteen zien spatten
en naakt de goden tarten
met nieuwe ogen
naar het licht staan kijken
en lachen om de late zon
die glinstert op de daken
ik wil de stad
als door een zeeschelp horen
en met zijn eeuwige geneuzel
in mijn zak gaan trekken
een voetreis ver van Compostella maken
ik wil nooit ergens opnieuw stranden
lucht
ik wil wat me nu hindert brekendie zelf gesproken ban verbreken
dat zelf gebouwde kaartenhuis
waarin ik zit
van tafel vegen
alles met de wind
de hoogte in
de stukken labyrint
als zeepbellen
uiteen zien spatten
en naakt de goden tarten
met nieuwe ogen
naar het licht staan kijken
en lachen om de late zon
die glinstert op de daken
ik wil de stad
als door een zeeschelp horen
en met zijn eeuwige geneuzel
in mijn zak gaan trekken
een voetreis ver van Compostella maken
ik wil nooit ergens opnieuw stranden
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 19-03-2018
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Geert MesselisActief sinds: 26-09-2016 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘lucht’ van Geert Messelis zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.