nieuw vitalisme

Geert Messelis

eerst was de dood een puppy
die zachtjes jankte voor wat aandacht
als hij kwispelde met zijn staart
dan schudde heel zijn kont
nu grijnst hij al zijn tanden bloot
en gromt ik kom je halen

als de moed je in de schoenen zinkt
als de moed tot onder je schoenen zinkt
ben je weer vrij, je kan bewegen

de tijd die me nog rest
hou ik mijn handen vrij
een voetreis door de herfst
de teerheid van het licht
dat speelt met dode blaren
ik stap, ik leef