ego

Dita

Zomaar zit ik hier te schijten.
Ik schijt met de veegkracht als
rollende toiletpapier en spoel het door
alsof het niets is.

Ik schijt op
belastinggeld betalers als mezelf,
ik schijt ook op jou.

Ik ontduik niet maar duik onder
en verdien per minuut geld
jouw belastinggeld
vriend.

Ik zie schepen varen en kotters, als vissers.
Wie werkt er harder als
de dodelijke vangst niet voor de muis is.
Ik hoor ruis, de schroeven
snijden door het water en geven ons voortstuwing.

Zeilers houd ik in het oog
bij mist schijnen ze licht op hun zeil,
voor ons een waarschuwing.

Macht over zee, gebonden aan de regels.
Bij winterse kou, vriespunt, ijskast,
schaatsend over dek over ontwikkelde ijspegels.

Hoe dan,
hoe koud chill ik em hier nog in de wind
als gevoelstemperatuur letterlijk
m'n kerntemp overwint?

Ik schijt nog letterlijk, ik ben nooit leeg als die spaarpot van mij
nog een hamer overleeft, ik eet.
Ik word dik, vet laat ik staan,
onvermijdelijk. Dieet volg ik niettemin
tot thuiskomst tis tijdelijk.

Hoe dan?
Hoe vaak nog, voordat het te laat is neem ik suiker als
ziekte,

verslaving is de baas.