Vergankelijk

Henk Hoek

Op sommige momenten
In mijn leven
Voel ik mij een pluisje
Een stukje paardebloem
Varend in hogere stromen
Hulpeloos hangend in de wind
Niet meer dan een seconde
Een tel, heel even
Voel ik het geluk
Dat ik ooit had als kind

Het is niet aan te geven
Dit bijzondere gevoel
Het komt ook nooit gepland
Altijd maar heel even
Onverwacht, gewoon spontaan
Komt het op
Zwerft in mij
En moet daarna weer gaan

Maar steeds vaker
Loopt het mis
Is de stroming aangepast
Is het beeld wat ik ooit had
Doorgerot en aangetast
Niet datgene wat ik dacht
Maar wat het nu is
Brengt het heimwee in mij voort
Naar wat ik zo node mis

Ik kijk er niet meer van op
Als het gebeurt
Neem het maar zoals het gaat
En laat al zoals het komt
Een kinderhart in het land der dwazen
Dat wel zal zien
Wat het me brengt
Niets kan mij nu nog verbazen