Gezichten ken ik niet
kruip soms wegver weg en wil niets
van mezelf meer weten
speel mijn spel met
poppen waarvan ik de
gezichten niet kan vergeten
grote neus was mij het liefst
scheve mond had altijd praatjes
donkere ogen voelden mijn verdriet
de kleinsten waren steeds mijn beste maatjes
nu word ik gespeeld
gezichten ken ik niet
lijven kroelen om het hardst
alleen mijn poppen voelen het verlies
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 14-04-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Gezichten ken ik niet’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.