Innerlijk kind

Wicky Steevensz

Na ampel innerlijk dolen
ontwaar ik haar,
duister en verscholen,
mijn innerlijk kind.

Ineengedoken zit zij, dáár,
waar zij eerder placht te spelen.
Behoedzaam nader ik haar,
beschroomd haar aan te spreken.

Ik schouw haar aan,
door inzicht overmand, droef gevoelend
om wat ik haar heb aangedaan:
haar boosheid niet liet gelden.

Inmiddels verstild in droefenis,
haar armen om zich heen,
vraag ik haar,deemoedig,vergiffenis
voor mijn afvalligheid.