ik ben de desolaat

wil melker

ik regeer weer over rotsen
bergen zijn teloor gegaan
dalen vol ontgoochelden
idealen van hun glans ontdaan

bloemen bloeien minder kleur
ze knakken voor het sterven
lucht verliest zijn geur
zaden zullen nooit meer lente erven

blauw klaart zomers helderheid
het zinderen is afgevlakt
kaalheid legt de schimmen bloot die
troosteloosheid er heeft opgeplakt

nog gehoorzaamt mij de wind
ze jammert vage klachten
regen stort in beken neer
droogte laat het leven wachten

ik ben de desolaat
leef mijn zinsbegoocheling
er is geen mens met wie ik praat
en spiegel mijn verovering