ZEFIER

Han Messie

De zoele verstrooide zucht
strijkt 's ochtends over de wei
doet
grashalmen zijn adem zuigen
broederlijk naar elkaar knikken
tussen hen verborgen wezens
ontwaken

blaast bestendige dwaallust
door schemerig maar bewust riet
brengt op het glanzende meer
dunne schaduwen
van huiverende twijfel

verzinkt boven de rivier
onder neervallende stootwind
geeft de stroming
levensmoede rimpels

vindt bij lome avondzon rust
in een geurige tuin
waar bleekroze bloemblaadjes
zacht wiegend dichtgaan
geraakt door
vliedende nevelvoetjes.