water zich met lucht vergist

wil melker

ik zie patronen in de regen
sluiers weven nattigheid
die neerslaan op tapijt
dat buiten heet en in zijn
kleur van de seizoenen weet

druppels rijgen zich tot
stromen en ontmoeten zo elkaar
al spetterend vertellen ze spontaan
van waar ze ooit gescheiden zijn
van warme zon en oceaan

ze rollen dollend in een meer
rust keert weer in onderduiken
de wind speelt rimpels tot
de kant en langzaamaan
verliest het water zijn verband

ze vervloeien tot de lucht en
trachten te ontsnappen aan elkaar
ze willen naar het blauw in damp
of naar de overkant waar in zachte
mist water zich met lucht vergist