Overleven

Evelyn Dijkstra

Ingesloten worden zomaar
mijn wereld wordt steeds kleiner.
Koude en pijn zijn altijd daar
in mijn lichaam hier altijd de mijne.

Als ik de pijn maar kon vergeten.
Intens, intern koud, withete
pinnen van pijn in mijn botten,
gewrichten en geweten.

Wat nu als ik daar wel bij kon zijn?
Ik houd het echt wel vol met die pijn
ook moet ik daarna dagenlang
mijn straf ondergaan. Rillend,

trillend, uitgeput, niet kunnen slapen,
kort slapen, nachtmerries. Is dat het
waard? Keer op keer over mijn grens
gaan met 'ik houd het vol'

als mijn enige verweer?. Ook al
kan ik daarna dagenlang niets meer.
Ben ik levend begraven in mijn lijf.
Alles doet zeer. Toch ga ik de volgende keer weer.

Ik wil leven in plaats van overleven
ook al kan mijn lichaam dat niet aan.
Het is het lachen en samen zijn dat mij door laat gaan.
Met plezier blijf ik mijn omgeving de aandacht geven,

al is het maar heel even.
Zolang het kan.