ontroering

elze schollema

ontroer(ing)

zonder mij dacht ze, ze is mijn
hart dat me beweegt, me complimenteert,
me laat verdwijnen als de massa waakzaam
scharrelt langs hun eigen inbreng

ze dwingt aan op mijn vertrek, legt
een zilte vilt op het voorhoofd en dirigeert
mijn adem langs de finish die ik nooit zal halen

steeds harder slaat haar betoog in het ritme
waarmee ze tot me spreekt

zij weent, ik weerspreek de onrust en bewapen
mijn woorden met een poëtisch geladen kleinood

totdat de mist zich in mijn ogen nestelt en
me de ontroering brengt die ik voelde
wanneer het houten paard van de kermis
me laat voelen dat het van me hield

dat het een koude snuit betrof dat
deerde immers niet, mijn wang op zijne

ze wint, ik ga langs de prominenten
die bezwaard zijn met de tijd me schouwen alsof
de donder me begeleidt naar de longen
van het buiten